Cennetin Yeryüzüne Yansıması

Sosyal medya üzerinden baktığımda beni etkileyen her fotoğrafa o an içimden geçenleri yazıyorum. Bugün benim için tevafuk niteliğinde olan bu fotoğrafı ilk gördüğümde “ Cennetin Yeryüzüne Yansıması “ dedim kendime. Cennet, belki benim tasavvur edemeyeceğim kadar güzeldir. Bildiğim kadarıyla cennette olan her şeyin dünyada bir yansıması olduğunu hatırlıyorum okuduğum kitapların birinde…

O fotoğrafta kalmak, var olmak  sanki orada yaşıyormuşçasına onlardan biri olmak istedim. Bir an her şeyi bırakıp  o fotoğrafta yer aldığımı düşündüm. Kim olduğumu nereden geldiğimi  adımın ne olduğunu bilmeden bir yer edindim fotoğrafın içersinde… Hiçbir şey düşünmeden gölün kenarına, yaprakları sararmaya yüz tutmuş ağaçların gölgesinde oturdum.  Burnuma gelen kokuya huzur adını verdim. Gözlerimi kapadım bir an huzur kokusu ile rüzgarın esintisiyle mutluluğu getirdi yanıma. Gözlerimi açtığımda elimde sararmış bir yaprak duruyordu bana yol gösterircesine… Yerimden kalktım , ağaca dokunarak tekrar yanına geleceğim dedim. Attığım her adımda topraktan kalbine doğru gelen adını tanımlayamadığım hisle yürümeye başladım. Ağaçlar, çiçekler orada gördüğüm her varlık bana selam veriyordu “Seni bekliyorduk neredeydin” diye soruyorlardı bana.” İşte geldim yanınıza kabul buyursanız “ diye cevap verdim onlara. 

Akan Suyun,  yürüdüğüm yolda bana eşlik etmesiyle nereye varacağımı bilmeden yürümeye devam ettim. Endişe, keder beni olumsuz etkileyen hiçbir şey hissetmiyordum. Tek başıma ne olacağını sonucunda ne ile karşılaşacağımı bilmeden yürüyordum. Kulağıma gelen ses ile aklımdaki bütün soruların cevabını veriyordu. Sudan yansıyan güneş , yolun sonuna yaklaştığımı söylüyordu. Artık geri dönmenin zamanı geldiğini  ait olduğum yere dönmemi söylüyordu.

 Fotoğraftan ait olduğum yere döndüm. Bir yere ait olmanın aslında kendini nerede, nasıl hissettiğini anlayarak olduğunu öğrendim.