Bugün Varsınız Yarın Bir İhtimal Bölüm 9

            Biraz düşünmek biraz da yalnız kalmak için odasına girdiğinde kendini karşılayan sessizliğe şükretti Mehmet Said. Huzursuz hissettiği zamanlarda penceresindeki manzaraya bakıp bu huzursuzluğun geçmesi için dua ederdi. Penceredeki manzara binanın girişine bakardı. Sıradan bir görüntü olmasına rağmen Mehmet Said bahçenin karşısındaki parktaki çocuklara bakmayı severdi. Bugün yine içerisindeki huzursuzluğunun geçmesini beklerken her halinden yeni olduğu belli olan çocuğa gözü takıldı. Geriye dönüp baktığında geçen 6 sene boyunca zaman hangi ara geçtiği düşündü. O günden bu zaman kadar çok değişmişti. Hayatı, düşünceleri… Karar verdikten sonra Anıl Beyle iletişime geçtiğinde, yasa gereği gerekli işlemleri yapılması için 18 yaşına girmesi gerektiğini bu süre zarfında her hafta sonu eğitimleri için binaya gelmesini söylemişti. Anıl Bey’i ilk gördüğünde soğuk bir insan olduğunu düşünmüştü. Eğitim için gittiğinde kendisini güler yüz ve sıcakkanlı bir şekilde karşıladığında çok şaşırmıştı. Binaya girdiğinde her yerin sade bir şekilde eşyanın çok olmadığını gördü. göz göze gelen herke selam veriyordu. Anıl, kendi ofisine doğru yönlendirdi. İçeri girdiğinde gördüğü kitaplıkta boş yer kalmamış şekilde kitap doluydu. Şaşkınlıkla baktığını gören Anıl:

“Gördüğün kitapların hepsini okudum. Sen sormadan söyleyeyim.” Dediğinde gülümsüyordu.

“ Bu soruyla çok karşılaşıyorsunuzdur.”

“Evet, insan Rabbinin ilk emrini getirirken bu kadar kitap okuduğumu öğrenen insanlar neden şaşırıyorlar biliyorum. Çünkü bilmiyorlar. Öğrenme merakı olsaydı bu soruyu sormazlardı.”

“Bu açıdan düşünmemiştim.”

“Okumak ister misin?”

“Belli imkânlar içerisinde okumaya çalışıyorum.  Evet, isterim okumayı.”

“Sana hayatına yön verebilecek kendi ayaklarının üstünde durabilecek bir şekilde eğitim vermeyi planlıyoruz. Bunun yanı sıra İslami dersler de göreceksin. İslam hakkında her şeyi öğreneceksin. Kendi hayatını kurana kadar burada kalabilirsin. Hiçbir şekilde sana git diyemez. Uymanı istediğimiz bir takım kurallar var zaman içerisinde öğreneceksin.” Konuşmaya devam ederken müezzinin insanı huzura davet eden ikindi namazının duydular.

“Hadi bakalım Allah’ın huzuruna varmaya” dediğinde şaşkınlıkla bakınca Mehmet Said:

“ Bu bakışından namaz kılmasını bilmiyorum anlıyorum.”

“Evet, hiç kılmadım.”

“ Tevafuk, ne zaman olacağı ancak Allah bilir. Bugün seni huzuruna çağırıyor Mehmet Said öğretmen için Rabbim bana tevafuk etti. Hadi bakalım ilk önce nasıl eda edeceğini öğreteyim sonra beraber kılarız.” Dediğinde oturduğu sandalyeden kalkıp Mehmet Said’in yanına gelip ona bakarak “ Hadi “ dedi. Beraber nereye gideceğini bilmeyen biri gibi takip etti onu. Her şeyi sırasıyla en ince detayıyla anlattı. Mescide girip huzura vardığında kalbi tarif edemediği şekilde çok sevdiği yanında olduğu hissetti secdeye varınca.  Mescitten çıktığı vakit çok farklı bir Mehmet Said vardı. Yerleşme zamanını iple çekiyordu. 18 yaşını doldurduğu gün yurttan ayrılma vakti geldiğinde çok üzülmemişti. Hayatında çok güzel değişiklikler olacağına inanıyordu. Kalacağı binaya geldiğinde Burak Bey tarafından seçilen Ahmet yardımcı olacaktı. Masum bir yüze sahip olan Ahmet uzun bir boyuyla heybetli bir biçimde duruşu vardı. Yerleşmek için odası gösterildiğinde çok heyecanlıydı. Kendine ait bir odası olacağı için mutluydu. Ahmet kendisine bir ağabey gibi yardımcı oluyor yıllardır bilmediği aile ortamını burada öğreniyordu. Her girdiği derste yeni bir şeyler öğreniyor ve hayretler içerisinde kalıyordu. Burada mutlu olduğunu hissediyor, verilen her vazifeyi en iyi şekilde yapmaya çalışıyordu. Kısa zaman içerisinde binadaki herkesin güvenini kazanmış kendin, sevdirmişti.

            Şimdi bu düşünceler aklına geldikçe ne kadar ilerlediğini düşünüyordu. Yeni gelen çocuğunda artık çok farklı bir kişiliğe bürüneceğini biliyordu. Bugün kendisi için çıkacak kararı bekliyordu. Gönlünden geçen her duasında yer alan, sadece bir kez görmenin nasip olduğu şeyh efendi’nin yolunda dervişlik hırkası giymekti. Diğer karar ise mezun olduğu bölümle ilgili bir işe yerleştirilip kendine ait bir yaşam kurana kadar burada kalmaktı. Anıl ve diğerleri gibi birlikle bağını koparmadan normal hayata karşı düzenini kurmaktı. Sessizlik içerisinde geçen bu 6 seneyi düşüncelere dalmış bir biçimde beklerken kapısını vurarak:” destur var mı kardeşim “ diyen Ahmet’in sesini duyunca kendine geldi:

“Gel Ahmet abi “  içeriye buyur etti. Karşılıklı oturup bir süre sessiz kalınca Mehmet Said dayanamadı:

“Hakkımda verilen karar ne Ahmet abi?”

“Bilmiyorum Mehmet Said. Buraya karar için fark ettiğimden beri sende olana durgunluğu merak ettiğim için geldim.”

“Burada geçen 6 senemi düşünüyorum. İlk geldiğim günü, hiç bilmediğim aile sıcaklığını burada öğrenmem… Allah’ın bana sunduğu bu hayat için her defasında şükrediyorum ama…”

“Ama?”

“ Buradan ayrılmak istemiyorum evim burası benim başka yerde yapamam ki”

“ Aldığın dersleri hiç kendine yorumlamadığını görüyorum Mehmet Said. Bu dünyanın sana sunduğu ne varsa alışmayacaksın. Alıştığın vakit ona bağlanır, onsuz yapamayacağını düşünürsün. Burada sana sunulan her ne varsa sana ait değil. Sende hiçbir şeye ait değilsin. Bizim varlığımız Sadece Allah’a dır. O’ndan geldik O’na döneceğiz.”

“Doğru diyorsun abi “

“Şimdi senin hakkında ne karar verilmiş olursa olsun hayırlısı deyip kabullenmelisin bir abi tavsiyesi olarak. Ben buraya seni yeni katılan arkadaşımıza yardımcı olman için gelmiştim konuştuğumuz konu buna tevafuk oldu. Bekletmeden gidelim.”

            İkisi birlikte odandan çıktılar. Mehmet Said kalbinde hissettiği huzursuzluk geçene kadar sabır için dua ediyordu. Karşılama salonuna doğru gittiler.